O Bella Donna Lucia (De Tante van Charley) (1988)

Rogier, zoon van een kolonel, zit financieel aan de grond. Samen met zijn vriend Charlie zoekt hij een middel om hun aanstaande schoonvader te overtuigen van zijn rijke afkomst.

In een bezoek van Charlie’s rijke tante zien ze dé kans. Maar als de tante pas veel later blijkt aan te komen, wordt de butler des huizes overgehaald zich als tante voor te doen. Als dat maar goed gaat…

“Marvilde” toont grote eenheid in klucht

(Door Ger Puts)

VELDHOVEN – De Veldhovense toneelvereniging Marvilde bracht vrijdagavond voor de tweede keer in die week de klucht “De tante van Charley” op de planken. Als toeschouwer sta je dan verbaasd over de wijze waarop regisseur Tony van Rooij tien zo verschillende acteurs en actrices tot een eenheid weet te brengen. Want verschil in acteerprestaties was duidelijk aanwezig.

Sjef van der Velden bleek een sterk leidend personage uit te beelden in de eerste helft van de klucht. Dit werd nog versterkt door een zekere mate van ‘overacting’. Daarbij kwam nog zijn goede stemgebruik. Goed improviserend op enkele onverwachte situaties was hij duidelijk de tegenpool van Ton Tops. Die bleef mijn inziens wat vlak acteren. Een komedie leeft juist van de zwart-wit-tekening binnen de situaties en het wat aangedikt neerzetten van gevoelens en emoties. Dan ook slaat de vonk over naar het publiek. Hetzelfde geldt voor Karin van Kuijen. Ook zij had wat uitgesprokener mogen acteren. Ze komt niet echt overtuigend over. Voor haar geldt echter het excuus dat ze haar debuut maakte bij het ‘grote’ publiek.

Tiny de Brouwer liet in het stuk zien dat je met rustig, zelfs wat onderkoeld acteren een optimaal resultaat kunt bereiken. Als bediende Brasset deed hij het dan ook prima. Hij hield het stuk ook in de beginfase humoristisch gezien op de been. En dan Hans Heesbeen ofwel de neptante. Die rol was werkelijk op zijn lijf geschreven. Hij nam in de tweede helft van de klucht de leidende rol van Sjef van der Velden nadrukkelijk over. Hij vond de juiste acteertoon en dat merkte je ook aan het publiek.

Toen hij als neptante ontmanteld dreigde te worden, leidde dit tot menige lachsalvo bij het publiek. De climax in het tweede bedrijf was dan ook de scène waarin de neptante flauw valt en de personages Jack en Charley alles (lees: de mannelijke benen) met de mantel (lees: rok) der liefde bedekken door haar te bespringen. Toon Adams had wat tijd nodig om op gang te komen. Hij kan echter terugzien op een overtuigende degelijke acteerprestatie. Hij verstond de kunst met subtiele toonzettingen en gebaren het publiek naar zijn hand te zetten.

Frans Kerger gaf de figuur Spettique goed gestalte. Wat ook bij hem opvalt, is zijn goede stemgebruik. Als advocaat en voogd kun je streng overkomen en moet je waken over het heil van mensen. En dat kwam er prima uit. Dan Jeanne Adams en Maria van Mol. Zij vervulden het hele stuk door een soort aangeversrol. Ze kwamen niet echt uit de verf. Ook Annie Kerger bleef tamelijk neutraal in haar optreden. Van het derde bedrijf kan nog gezegd worden dat vooral de dansscène kostelijk was om te zien. De onderhuidse spanning die er was omdat de echte tante waarschijnlijk van het bedrog weet, zorgde ervoor dat het publiek zelf kon invullen hoe het zou aflopen. De invulling van die verwachting leverde diverse lachpartijen op.

De toeschouwers kregen waar voor hun geld; de toneelvereniging mag met enige trots terugzien op een goede groepsprestatie.