Drie Vrouwen Om Een (1985)

Het gaat slecht met de fabriek van meneer van Overduinen. Ontslagen hangen in de lucht. De ongetrouwden zullen eerst de laan uitmoeten. Dus proberen die vrijgezelle vrouwtjes zo spoedig mogelijk een man aan de haak te slaan.

De directeur zelf wordt belaagd door een wat overjarige typiste en door een excentrieke jongedame. Hij weet de “belaagsters van zijn vrijgezellenbestaan” af te schuiven op boekhouder Jansen, bombardeert deze tot mededirecteur en neemt de benen. Die onnozele droogstoppel van ’n Jansen zit er mee! En hij raakt nog dieper in de nesten als ook Betje, de koffiejuffrouw, een begerig oogje naar hem waagt.

Maar in Jansen sluimeren onverwachte talenten. Na veel kolderieke verwikkelingen weet hij alles netjes op poten te zetten. Hij doorstaat de eerste gemeenschappelijke aanval van de vrouwen, laat en passant de fabriek weer floreren en vindt zelf de ware!

Doortimmerde klucht van toneelvereniging Marvilde

Toneelstuk “Drie vrouwen om een” van Johan Blaaser; De Schalm, Veldhoven, donderdag 31 oktober.
(Van onze correspondente)

VELDHOVEN – De klucht mag langzamerhand wel het handelsmerk van toneelvereniging Marvilde worden genoemd. De amateurtoneelgroep beweegt zich graag in dit genre en ook haar publiek is in voor dit vermaak. Zoals in dit genre meestal het geval is, staat de “liefde” centraal en wordt met huwelijkskandidaten gemarchandeerd als warme broodjes over de toonbank. “Er schijnt hier een trouwepidemie te zijn uitgebroken”, roept werkster Betje Bol op een gegeven moment vertwijfeld uit. De verwikkelingen rond de slome wereldvreemde boekhouder Jansen hebben een stormachtig verloop, nadat hij plotseling de top van de maatschappelijke ladder bereikt.

“Drie vrouwen om een” is de titel die Johan Blaaser de klucht meegaf. Hoewel hij vele voorspelbare komische momenten inbouwde, blijven genoeg verrassende zinswendingen en situaties over. Dat werd voor de pauze bijna overdadig en deed wat afbreuk aan het aardige spel dat de negen Marvildenaren ten tonele voerden.

Tiny de Brouwer en Cor van de Wildenberg bezetten de sterkste rollen en zonder afbreuk te doen aan het verdienstelijke spel van anderen verdienen ook de stotterende magazijnbediende Ton Tops en de debuterende ontwerper Frans Kerger een pluim.

Hoewel het flauwvallen de een wat beter afging dan de ander, de telefoongesprekken soms zeer snel werden gevoerd en de woede-aanvallen af en toe wel erg lang duurden, kwam het geheel doortimmerd over en genoot de bomvolle zaal met volle teugen. Het fraaie decor kreeg heel wat woedend vuistwerk te verduren maar bleek even degelijk als de klucht die vanavond nog eenmaal in De Schalm wordt opgevoerd.